"А ў мяне і жыцьцё - дадатковае!" (З уласнага)
Дарослыя рэчы, дзіцячыя цацкі,
навобмацак ў цемры знаходзіць зьнянацку
дарогу па жыцьці, сапраўднае шчасьце…
(З уласнага)
навобмацак ў цемры знаходзіць зьнянацку
дарогу па жыцьці, сапраўднае шчасьце…
(З уласнага)
Дарослыя словы, дзіцячыя цацкі…
Нібы неспадзеўна, раптоўна, зьнянацку
знаходзяцца нібы забытыя рэчы,
нібы не адсюль, але гэтак дарэчы —
адрынуць няможна ад сэрца, як болю,
і зноў нараджаеш нямую патолю.
Глядзіш на сьвятло і прымружваеш вочы,
а потым сьніш-трызьніш свой сьвет цэлай ночай,
пакрыўданы аж на сусьвет, але млосна,
і ціха, і змрочна — ажно невыносна.
Выносіць навонкі наперад нагамі
душу, паланёную цела сьцянамі,
ды кожнага дня паўтараецца знову
ўсё тое, і верыш, што гэта намова.
І верыш — ня спыніцца рух наджыцьцёвы,
хаця трыста год ён ні разу ня новы.
І верыш — той рух называецца жыцьце,
і верыш — няма і ня будзе нам выйсьця,
і верыш… І моўчкі усё выбачаеш,
нічога ніскуль ані-ні не чакаеш,
што маеш — тым рады, і ў гэтай нагодзе
крыніцу праблем адшукаеш ў прыродзе,
і скінеш віну на яе. Але гэтак
пазбыцца ня зможаш вязьніцы у гета
сваім асабістым, сабой збудаваным,
сваёю крывёю парасфарбаваным,
ды прымеш усё як чароўную долю,
накрыесься цёплай сваёю патоляй,
шукацьмеш нібыта забытыя рэчы,
а знойдзеш — то будуць аж вельмі дарэчы —
нібы неспадзеўна, раптоўна, зьнянацку…
Дарослыя словы, дзіцячыя цацкі.
