Сустракаю новы сьвітанак на падваконьні
з кубкам ранішняй рамонкавай гарбаты.
Настрой нейкі надта нацяты,
гаркота да самых прадоньняў.
Сонца уздымаецца — нібыта чужое,
папера як мая натуральная абалонка —
агортвае кожную клетачку цела гонка,
бо навакольле цалкам не тое.
Вецер пяе гімн новага дню,
а мне здаецца марш пахавальны,
здаецца, што сьвет непрымальны
нарэсьце аддасца вагню.
Зачыняю вочы — бачу кароткі сон
пра чароўны ліхтар у небе,
пра зоркі у сьвежым хлебе
і пра свой адвечны праклён.
З кубкам ранішняй рамонкавай гарбаты
сустракаю новы сьвітанак на падваконьні.