Твар неба ўглядаецца ў бездань размоваў штодзённых,
размовы хаваюць вачэй ад пагляду саромна,
бо чуюць і ведаюць - ўсё ўжо наперад ня плённа,
сьвядомасьць была і застанецца безабароннай,
бо воляю боскаю гэтак было канавана,
іначай цяперай і быці было-бы заганай,
бязґлузда праданай і з радасьцю шчырай забранай,
вітаючы скон за нарэсьце адчыненай брамай
насустрач шырокім і доўгім жыцьцёвым дарогам,
вядучым жывых за ужо папамерлым народам,
спрашчаючы рухі пакрыўджаньням, звадам, нязгодам,
ўтвараючы зноў цябе самым маланкаадводам,
адводзячым з шляху ўсю дрэнь, што біецца ад неба -
камусьці калісьці чамусьці было гэтак трэба,
быць можа, была гэта чорная сьвежая глеба,
ці смачны кавалачак роднага цёплага хлеба,
што зьеты на сьнеданьне, пляшкай запіты з крывёю,
сабранай найноўшай шырокай тваёй баразною,
так шчыра укладзенай гэтай пяшчотнай рукою,
якая заўсёды па жытцы ідзе за табою,
найшчырым, найчыстым, найсьветлым тваім чалавекам,
памерлым задоўга да скону шалёнага веку,
калі ўсё здавалася, толькі-б дабрацца да Мекі,
але як даходзіў - зваротны шлях йшоў цераз рэкі,
напітыя ці то віном, ці гарэлкай, ці мёдам,
узятыя ці абцугом, ці празрысьценькім лёдам,
назватыя нашым адзіным ў галяктыцы родам
насуперак словам, падзеям, нагодам і модам,
што стала ўзгадаюцца ў звыклых размовах штодзённых,
якія ня маюць, ня могуць мець нейкага плёну,
бо плён пахаваны, ён пушчаны зноў па адхоне -
адхон той сьвядомасьць уразьлівую абароне...