Ляжу ў гэтак роднай пасьцелі,
ў палаце на трэцім паверсе,
гляджу я на дожджык, што сее,
на глебу, што недзе уверсе,
праехаў нядова аўтобус,
кірунак ўсё той-жа: НАВІНКІ,
крычыць са старонкі штось Ґлёбус,
ад думак лятаюць ільдзінкі,
на сьценах адбіткі сьняданку,
абедні цяперай ня будзе,
бо моцна ірве каляжанку,
ляжыць, бач, у чорнаму брудзе,
прыбітая к небу залевай,
нібыта да крыжа цьвікамі,
травою апетая, глебай,
абвітая ўся цягнікамі,
бо ўчора пусьцілі трамваі
марштурам "Бальніца - Зялёнка",
ні рэйкаў ня бачна, ні краю,
вісіць зь неба дрэўца, бы гронка -
дый годзе, а руху ня чутна,
хіба што аўтобус праедзе,
ды бачна яго надта мутна,
нібыта па г’рэлцы на сьнезе,
у чэрвень на Лошыцы пітай
паміж берагоў дый на лёдзе,
а твар пасьля быццам разьбіты,
халодна тады на марозе,
праехаў аўтобус зялёны
ў кірунку, Навінкам зваротным,
а зь неба да глебы - балёны,
а неба стаецца звыродным,
із глебы дажджу не прымае,
сьціхае залева і ўверсе,
а я ўсё ляжу і чакаю
ў палаце на трэцім паверсе.